تالاخادزه هم حریفم نمی‌شد

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی جهان در حالی به میزبانی بحرین برگزار شد که همه چیز تحت تاثیر درخشش یکی از ملی‌پوشان جوان ایران بود. علیرضا یوسفی که سابقه درو کردن همه عناوین و رکوردها در رده‌های سنی نوجوانان و بزرگسالان را دارد، در منامه عملکرد خیره‌ای کننده‌ای به ویژه در حرکت دو ضرب داشت و توانست وزنه‌ای را بالای سر نگه دارد که در سال‌های اخیر هیچ وزنه‌برداری به جز «لاشا تالاخادزه» موفق به مهار آن نشده بود.

یوسفی 21 ساله با وجود مهار وزنه 262 کیلوگرمی، به واسطه اینکه در یک‌ضرب رکوردی پایین‌تر از رقبایش داشت، در مجموع توانست یک طلای دو ضرب و یک برنز در مجموع بدست بیاورد و نامش را به عنوان یکی از مدعیان اصلی برای بازی‌های آسیایی 2026 و المپیک 2028 لس‌آنجلس بر سر زبان‌ها بیندازد.

علیرضا یوسفی در گفت‌وگو با خبرگزاری تسنیم، درباره این دوره از مسابقات و عملکردش اظهار داشت: مسابقات بزرگی بود و خدا را شکر می‌کنم که در آن حضور داشتم و مدال گرفتم. رقابت جذاب و سنگینی بود و کار به وزنه‌های آخر کشیده شد. خدا را شکر می‌کنم که سربلند بیرون آمدم.

وی افزود: از رقبا فقط تالاخادزه نبود و سایر نفرات مدعی حضور داشتند. حتی اگر تالاخادزه هم می‌آمد، کارش با شرایطی که داشتم، سخت می‌شد. حتی می‌توانستم رکوردم را بالاتر هم ببرم. کار را با 262 کیلوگرم جمع کردم. هم من و هم علی داوودی وزنه‌های خوبی زدیم. فعلاً از خودم راضی هستم، اما به این حد راضی نمی‌شوم. ان‌شاءالله برای ایجاد شرایط بهتر و وزنه‌های بیشتر تلاش می‌کنم.

یوسفی در واکنش به اینکه وزنه 262 کیلوگرمی، وزنه‌ای بود که در سال‌های اخیر کسی به جز تالاخادزه نزده بود، گفت: تالاخادزه یک‌بار در سال 2021 وزنه 267 کیلوگرمی را زده بود و کسی بعد از آن حتی به 260 هم نرسید.

ملی‌پوش دسته فوق سنگین وزنه‌برداری درباره تاج‌گذاری‌اش پس از درخشش در حرکت دو ضرب عنوان کرد: نمی‌خواستم این کار را انجام بدهم، اما آنقدر در رقابت و کَل کَل با وزنه‌بردار بحرینی افتاده بودم که این کار را انجام دادم. آنها داشتند از شرایط میزبانی استفاده می‌کردند. من هم از لحاظ روحی و عصبی تحت فشار بودم و از خوشحالی زیاد از کوره در رفتم.

یوسفی گفت: فشار زیادی را تحمل کردم. وزنه 258 کیلوگرمی را که در تلاش دوم زدم، دیگر ننشستم و در سالن قدم زدم. کمربند را باز کردم و دوباره بستم و برای 262 کیلوگرمی به روی تخته رفتم. اینقدر زیر فشار بودم و بدنم خسته بود. از استرس زیاد ترسیده بودم. در واقع از وزنه نترسیدم و از آن شرایط ترسیدم. حرف‌هایی هم که زدم، پناه بردن بود. خودم که چیزی یادم نمی‌آید. فقط می‌خواستم کمک بگیرم و روش دیگری به ذهنم نرسید.

وی درباره گریه‌هایش پس از این درخشش گفت: این اشک شوق بود، اینقدر سختی کشیده بودم و در آن لحظه آزاد شده بودم.

یوسفی در واکنش به اینکه بعد از چند سال دو نفر در دسته فوق سنگین داریم که روی سکو هستند، تصریح کرد: امیدوارم همین رقابت باشد و هر دو به وزنه‌های خوبی برسیم و این روند را ادامه دهیم. من و علی داوودی رفقای صمیمی هستیم و به هم کمک می‌کنیم. حالا شرایط طوری است که باید رقابت کنیم و این به هر دو کمک می‌کند.

ملی‌پوش وزنه‌برداری درباره رکورد 194 کیلوگرمی در یک‌ضرب که نسبت به رقبایش کمتر بود، به تسنیم گفت: می‌توانستم به راحتی تا 200 کیلوگرم برسم. کمی ترسیدم که این مسئله جلویم را گرفت. حرکت دوم ناموفق بود و نشد که ریسک کنم. قول می‌دهم در رویدادهای بعدی عملکرد بهتری داشته باشم.

یوسفی در پاسخ به این سوال که «آیا می‌توانیم منتظر قهرمانی و درخشش شما در بازی‌های آسیایی 2026 ناگویا و المپیک 2028 لس‌آنجلس باشیم؟» اظهار داشت: به امید خدا. تمام تلاشم را می‌کنم و کم نمی‌گذارم. هر کاری می‌کنم تا پرچم کشورم را به اهتزاز دربیاورم.

وی درباره استقبال متفاوت در قائمشهر و نشستن پشت فرمان یک ماشین سنگین (تریلی) گفت: تریلی برای یکی دوستانم بود و آنها زحمت کشیدند و برایم سنگ تمام گذاشتند. در این مدت پدرم و فرشید غزالیان برای اینکه استقبال خوبی شود، زحمات زیادی کشیدند و از همه آنها تشکر می‌کنم. خدا را شکر که دل آنها و دل مردم را شاد کردم.

یوسفی یادآور شد: از کادر فنی و رئیس فدراسیون تشکر می‌کنم که زحمت زیادی کشیدند. بر پا کردن اردوها هزینه‌های زیادی دارد. در واقع فراهم کردن مکمل‌ها و خورد و خوراک هزینه‌های هنگفتی دارد که از انوشیروانی تشکر می‌کنم. یک ماه اخیر هم در جزیره کیش بود و شرایط خوبی را در آنجا داشتیم و به مسابقات رفتیم.

انتهای پیام/ف